Bij een borrel in het bruin cafe, in het hoofdgebouw, zei de toenmalige beheerder, een jonge man van ergens in de dertig, met blond haar, van wie ik de naam vergeten ben, op een gegeven moment tegen me ``zie je die mensen daar?'', en hij wees daarbij op een groepje mannen in drei-delig pak, met stropdas. ``Als ik jou naast dat groepje zet, en voor het Centraal Station, waar denk je dan dat je het beste bij past?'' Verschrikt, en enigszins defensief, merkte ik op dat ik in mijn buurt, de Jordaan in Amsterdam, meer en meer een buurt van intellectuelen en kunstenaars, tamelijk goed pas. Hij voegde daar vervolgens aan toe dat hij me alleen maar wilde helpen, en dat het mijn promotiekansen niet ten goede zou komen als ik mijn stijl van kleding niet zou aanpassen.

Ook Reind van de Riet heeft me eens in vertrouwen meegedeeld dat er binnen de faculteit mensen waren die me op mijn voorkomen bekritiseerden. Toegegeven, mijn dress code is soms voor verbeteringen vatbaar, maar buiten officiële gelegenheden zie ik dit als een persoonlijke keuze.

(C) Æliens 2006